Recenzja filmu „Venom 2: Carnage” (2021)
Wstęp
„Venom 2: Carnage” (oryg. Venom: Let There Be Carnage) to kontynuacja hitu z 2018 roku, w której Tom Hardy ponownie wciela się w rolę dziennikarza Eddiego Brocka i jego symbiotycznego alter ego – Venoma. Film w reżyserii Andy’ego Serkisa miał ogromne oczekiwania do spełnienia, zwłaszcza że zapowiadał wprowadzenie jednego z najbardziej kultowych antagonistów Spider-Mana – Carnage’a, granego przez Woody’ego Harrelsona. Czy sequel sprostał oczekiwaniom fanów?
—
Fabuła
Film kontynuuje losy Eddiego Brocka, który stara się pogodzić ze swoim nietypowym „współlokatorem” – Venomem. Ich relacja jest pełna kłótni i humorystycznych momentów, gdyż Venom, mimo swojej brutalnej natury, próbuje dostosować się do życia na Ziemi, a Eddie stara się trzymać go w ryzach.
Tymczasem na scenę wkracza Cletus Kasady (Woody Harrelson), psychopatyczny seryjny morderca, który po spotkaniu z Brockiem i przypadkowym kontakcie z symbiotem, staje się Carnage’em – jeszcze potężniejszą, krwiożerczą wersją Venoma. Kasady wykorzystuje swoją nową moc, by wydostać się z więzienia i odnaleźć swoją ukochaną Frances Barrison (Naomie Harris), znaną jako Shriek, która posiada zdolność emitowania niszczycielskich fal dźwiękowych.
Film prowadzi do nieuniknionego starcia między Venomem a Carnage’em, które ma rozstrzygnąć, kto jest prawdziwym drapieżnikiem w tym świecie.
—
Reżyseria i scenariusz
Andy Serkis, znany głównie jako aktor i specjalista od technologii motion capture, miał ambitne zadanie, by rozwinąć świat Venoma i nadać mu bardziej wyrazisty styl. Niestety, scenariusz Kelly Marcel, choć pełen dynamicznych scen akcji, jest dość prosty i pozbawiony głębi. Fabuła podąża dobrze znanym schematem i nie oferuje wielu niespodzianek.
Największym problemem jest czas trwania filmu – zaledwie 97 minut. Przy tak krótkiej długości historia wydaje się pospieszona, a niektóre wątki, zwłaszcza dotyczące relacji Cletusa i Shriek, pozostają ledwo zarysowane. Carnage jako postać pojawia się stosunkowo późno, a jego potencjał zostaje niewykorzystany.
Jednak film nadrabia to efektami wizualnymi, energią i humorem, który ponownie jest istotnym elementem relacji Eddie – Venom. Ich kłótnie przypominają sitcom o skłóconych współlokatorach i choć nie każdemu taki ton przypadnie do gustu, to zdecydowanie wyróżnia film na tle innych produkcji Marvela i Sony.
—
Aktorstwo
Tom Hardy ponownie świetnie wciela się w Eddiego Brocka, prezentując zarówno jego frustrację, jak i zabawne momenty wynikające z jego symbiotycznego alter ego. Hardy wyraźnie dobrze się bawi, co dodaje filmowi energii.
Woody Harrelson jako Cletus Kasady ma kilka świetnych momentów, ale jego postać nie jest tak rozwinięta, jak można by się spodziewać. Harrelson potrafi grać psychopatów z prawdziwą intensywnością (co udowodnił w Natural Born Killers), ale tutaj jego rola wydaje się nieco ograniczona przez scenariusz.
Naomie Harris jako Shriek również dostaje zbyt mało czasu ekranowego, by jej postać mogła być naprawdę interesująca.
Michelle Williams, która powraca jako Anne Weying, jest praktycznie zmarginalizowana i pełni rolę wyłącznie pomocniczą.
Największą siłą filmu jest jednak chemia między Hardy’m a Venomem – dynamiczna, pełna humoru i absurdalnych sytuacji.
—
Efekty specjalne i akcja
Wizualnie „Venom 2: Carnage” prezentuje się dobrze – walka między Venomem a Carnage’em jest dynamiczna, choć czasem zbyt chaotyczna. Carnage wygląda imponująco, a jego zdolność manipulowania swoimi symbiotycznymi kończynami dodaje mu brutalności i przewagi nad Venomem.
Niestety, film jest oceniony jako PG-13, co oznacza, że mimo brutalnych walk i mrocznego antagonisty, większość przemocy jest łagodzona i nie ma takiej intensywności, jaką Carnage zasługiwałby w wersji R-rated. Przez to konfrontacja dwóch symbiotów, choć efektowna, nie ma tego „pazura”, na który liczyli fani komiksów.
—
Humor i ton filmu
Film balansuje między horrorem, akcją a komedią, ale zdecydowanie skłania się bardziej w stronę humoru. Sceny z Venomem, który chce niezależności i zachowuje się jak obrażony współlokator, nadają filmowi lekkość, ale jednocześnie mogą sprawić, że niektórzy widzowie poczują się rozczarowani – szczególnie ci, którzy liczyli na bardziej mroczny i brutalny pojedynek między Venomem a Carnage’em.
Jednym z najciekawszych momentów filmu jest scena, w której Venom „wyprowadza się” od Eddiego i przeżywa coś w rodzaju kryzysu tożsamości, imprezując w klubie nocnym – to absurdalna, ale jednocześnie zabawna sekwencja, pokazująca, jak bardzo film różni się od standardowych produkcji superbohaterskich.
—
Scena po napisach
Jednym z najważniejszych elementów filmu jest scena po napisach, która sugeruje połączenie Venoma z MCU i Spider-Manem Toma Hollanda. To zdecydowanie najważniejszy moment dla przyszłości postaci i może oznaczać, że w kolejnych filmach zobaczymy bardziej rozwiniętą historię Venoma.
—
Podsumowanie i ocena
„Venom 2: Carnage” to film pełen energii, efektów i humoru, ale jednocześnie nie do końca spełniający swój potencjał. Woody Harrelson jako Carnage miał szansę stać się jednym z najbardziej ikonicznych złoczyńców w kinowym uniwersum Marvela, ale ostatecznie nie dostał wystarczająco dużo miejsca na rozwinięcie postaci.
Film najlepiej sprawdza się jako dynamiczna rozrywka, ale nie jako mroczna opowieść o walce dwóch symbiotycznych potworów. Jeśli ktoś oczekiwał brutalnego i krwawego starcia, może poczuć się zawiedziony. Jeśli jednak podejdzie do niego jak do lekkiej komiksowej jazdy bez trzymanki – znajdzie tu wiele do polubienia.
Ocena: 6,5/10 – film rozrywkowy, z dobrą chemią Hardy’ego i Venoma, ale niewykorzystanym potencjałem Carnage’a i zbyt łagodnym podejściem do brutalności.
