Recenzja filmu „Pogromcy duchów. Dziedzictwo” (2021)
„Pogromcy duchów. Dziedzictwo” to film, który łączy klasyczną nostalgię z nowoczesnym podejściem do kultowej serii. Wyreżyserowany przez Jasona Reitmana, syna Ivana Reitmana – twórcy oryginalnych „Pogromców duchów” z 1984 roku – stanowi bezpośrednią kontynuację wydarzeń sprzed lat, jednocześnie oferując nową historię, która ma szansę przyciągnąć zarówno fanów oryginału, jak i młodsze pokolenie widzów.
Fabuła
Akcja filmu rozgrywa się w małym miasteczku Summerville, gdzie Callie (Carrie Coon) – samotna matka z dwójką dzieci, Trevorem (Finn Wolfhard) i Phoebe (Mckenna Grace) – przeprowadza się do odziedziczonego po swoim ojcu starego, rozpadającego się domu. Nie wiedziała o nim zbyt wiele, ponieważ jej ojciec porzucił rodzinę, by zająć się czymś, co uważał za niezwykle ważne.
Szybko okazuje się, że tym tajemniczym człowiekiem był Egon Spengler – jeden z oryginalnych Pogromców Duchów. Jego dom pełen jest starych gadżetów, narzędzi i wskazówek dotyczących dziwnej aktywności nadprzyrodzonej w okolicy. Phoebe, będąca niezwykle inteligentnym, choć wycofanym dzieckiem, zaczyna odkrywać jego sekrety, a wraz z nowo poznanym kolegą o pseudonimie Podcast (Logan Kim) oraz nauczycielem panem Groobersonem (Paul Rudd) natrafia na ślady działalności duchów, które nie wróżą niczego dobrego.
Główna oś fabularna prowadzi do ponownego starcia z potężnym demonem Gozerem – tym samym, z którym Pogromcy walczyli w Nowym Jorku w latach 80. Tym razem jednak młodsze pokolenie musi przejąć pałeczkę i stanąć do walki, korzystając z wynalazków Egona oraz pozostawionego przez niego planu obrony świata przed nadciągającą katastrofą.
Klimat i reżyseria
Jason Reitman stworzył film, który doskonale oddaje klimat oryginału, ale jednocześnie wprowadza własny styl. W przeciwieństwie do pełnych akcji i humoru pierwszych części, „Dziedzictwo” ma bardziej kameralny i nostalgiczny charakter. Atmosfera tajemnicy, relacji rodzinnych oraz dorastania jest tu kluczowa.
Reitman wyraźnie oddaje hołd dorobkowi swojego ojca – są tu klasyczne gadżety Pogromców (jak słynny Ecto-1), nawiązania do oryginalnych postaci oraz ikoniczne motywy muzyczne. Jednak film nie polega wyłącznie na nostalgii – to historia o rodzinie, dziedzictwie i odkrywaniu własnej tożsamości, co czyni go bardziej emocjonalnym niż wcześniejsze części serii.
Aktorstwo i postacie
Mckenna Grace w roli Phoebe jest absolutnym sercem filmu. Jej inteligencja, ekscentryczność i determinacja sprawiają, że z miejsca staje się godną spadkobierczynią Egona Spenglera. Jej postać to świetnie napisany bohater – zarówno oddający ducha oryginalnej postaci, jak i mający własną tożsamość.
Finn Wolfhard jako Trevor pełni bardziej drugoplanową rolę, jednak jego postać dodaje historii młodzieńczego, beztroskiego charakteru. Carrie Coon jako Callie świetnie oddaje emocjonalne rozterki kobiety, która musi pogodzić się z przeszłością ojca, którego ledwo znała. Paul Rudd, w roli sympatycznego nauczyciela Groobersona, wnosi do filmu humor i urok, przypominając postacie z klasycznych komedii przygodowych lat 80.
Prawdziwą niespodzianką jest jednak obecność oryginalnych Pogromców – Billa Murraya, Dana Aykroyda i Erniego Hudsona, którzy powracają w trzecim akcie filmu. Ich pojawienie się to wielki moment dla fanów serii, a choć jest to bardziej cameo niż pełnoprawne role, dodaje historii odpowiedniej dawki nostalgii.
Najbardziej wzruszającym elementem jest natomiast sposób, w jaki film oddaje hołd Haroldowi Ramisowi, który zmarł w 2014 roku. Twórcy w mistrzowski sposób wprowadzili go do filmu poprzez cyfrową rekonstrukcję jego postaci, co stanowi jedno z najbardziej poruszających momentów całej produkcji.
Efekty specjalne i muzyka
Film w dużej mierze korzysta z praktycznych efektów specjalnych, co czyni go bardziej wiarygodnym i nawiązującym do stylu oryginału. Projekt duchów, zwłaszcza Munchera (nowej wersji Slimer’a), oraz sceny z Gozerem są imponujące i zrealizowane z dbałością o detale.
Muzyka, skomponowana przez Roba Simonsena, czerpie garściami z oryginalnych motywów Elmera Bernsteina, co nadaje całości klasycznego klimatu. Znane dźwięki protonowych plecaków, syreny Ecto-1 czy charakterystyczne brzmienie tematu przewodniego sprawiają, że każdy fan serii poczuje dreszcze nostalgii.
Czy „Dziedzictwo” jest godnym następcą oryginału?
Tak, choć w inny sposób niż można by się spodziewać. „Pogromcy duchów. Dziedzictwo” nie próbują na siłę kopiować humorystycznego tonu oryginału – zamiast tego stawiają na emocjonalną, osobistą historię. Film jest jednocześnie listem miłosnym do fanów i opowieścią, która może otworzyć serię na nowe pokolenie widzów.
Dla tych, którzy oczekiwali klasycznej komedii w stylu oryginalnych „Pogromców duchów”, tempo i ton mogą wydawać się inne niż oczekiwano. Jednak dla tych, którzy są otwarci na nowe podejście, film oferuje coś, czego wcześniej w tej serii nie było – prawdziwie emocjonalny rdzeń i poczucie głębokiego dziedzictwa pozostawionego przez Egona Spenglera.
Podsumowanie
„Pogromcy duchów. Dziedzictwo” to udany powrót do kultowego świata, który z jednej strony celebruje przeszłość, a z drugiej – otwiera nowe możliwości na przyszłość. To film bardziej refleksyjny, mniej skupiony na slapstickowym humorze, ale za to pełen serca, świetnych bohaterów i znakomitych efektów.
Jeśli jesteś fanem oryginalnych filmów, znajdziesz tu wiele ukłonów w stronę klasyki, ale jednocześnie dostaniesz coś świeżego i pełnego emocji. To film, który udowadnia, że dziedzictwo serii może być kontynuowane z szacunkiem, a jednocześnie otwarte na nowe pokolenie widzów.
Ocena: 8/10
